Ik loop met de honden in het park als er een witte pluizenbol recht op honD afstuift. Snuffel snuffel, een voorzichtige lik en dan de snauw die ik zag aankomen, want honD bewaakt haar grenzen goed. Achter me hoor ik twee mensen roepen. Ze lopen langzaam mijn kant op terwijl het witte wolletje zich intussen op hoNd richt. Die is niet onder de indruk. Speels rennen ze om elkaar heen als de baasjes naast me staan.

‘Ja, hij luistert niet.’ zegt de vrouw hijgend. Ik kijk haar vragend aan.
‘We kunnen roepen wat we willen, maar komen, ho maar.’
‘Hebben jullie hem pas?’ zeg ik.
‘Nee, al twee jaar. Maar hij doet het niet.’ De man kijkt teleurgesteld.
Ik kijk naar het hondje. Grappig beestje. 

Terwijl ik wegloop, moet ik ineens aan mijn grote broer denken. Als kind riep hij vaak bij alles wat ik zei: ‘Dat heb je ook niet van jezelf!’
De onderwerpen waar ik over praatte? Niet van mezelf.
De woorden die ik gebruikte? Niet van mezelf.
Maar wat is eigenlijk wel van onszelf? Leren we niet alleen nieuwe dingen door imitatie, beloning en herhaling?
Je kunt nog zo’n leuk kind hebben, of een prachtige rashond, je moet er toch iets in stoppen. Anders doet ie het niet.