In mijn jeugd kwam op zondagavond standaard een hele kip op tafel, zo uit de oven. Hij werd opgediend met gezonde bruine rijst en sperziebonen uit eigen tuin, want daar zat de vriezer vol mee. Het uit elkaar trekken en afkluiven van de kippenvleugeltjes was een feest! Al gauw kleefden door het plakkerige vet flarden van papieren servetten aan mijn vingers. Maar het lekkerste van die dag moest nog komen… chocoladevla met zelfgeklopte slagroom.

Chocola was op mijn zesde al mijn grote liefde. Elk weekend ging ik met mijn gulden zakgeld linea recta naar de notenbar van de Boni voor anderhalf ons chocoladerozijnen die ik de rest van het weekend in mijn eentje oppeuzelde. Dus op de zondagavond, het einde van het weekend, waren het waarschijnlijk die rozijnen, samen met de kip die ervoor zorgden dat mijn buik gauw vol zat. Tegen de tijd dat de chocoladevla werd opgediend, kon ik hooguit drie hapjes kwijt voordat ik misselijk werd. Geen enkel probleem voor mijn moeder, die mijn toetje gewoon met schaaltje en al, zonder dekseltje, in de koelkast zette en de volgende dag opnieuw serveerde.

Ik herinner me dat grijzige mengsel van de tweede dag nog goed. De room, die deels waterig was geworden en deels dik en uitgedroogd aan de rand van het kommetje gekoekt zat, smaakte naar koelkast en het genot van chocoladevla kwam daar niet meer bovenuit. Misschien is het de reden dat ik nooit meer chocoladevla eet, maar voor chocola kun je me nog steeds wakker maken.